Liściaste i iglaste…

Zimozielone i zrzucające aparat asymilacyjny na zimę…

Te o szerokich, grubogałęzistych koronach i te smukłe, o strzelistym pokroju…

Naturalnie u nas występujące i te introdukowane…

Te lasotwórcze i te odgrywające inne, niemniej ważne role…

Te występujące w lasach i te preferujące siedliska otwarte…

Te, które zadowolą się mało zasobnymi i suchymi piaskami i te, wymagające żyznych i wilgotnych siedlisk…

Te o pięknych i pachnących kwiatach oraz te, których kwitnienia nawet nie zauważamy…

Te o liściach zielonych i te o różnorako wybarwionych liściach…

Te o owocach do spożycia i te o niejadalnych…

Te o liściach typowych i te o finezyjnie postrzępionych lub powycinanych...

O korze gładkiej, cienkiej i te o grubej, chropowatej…

Te rodzące szyszki, żołędzie, bukiew, noski, strąki, skrzydlaki, et cetera, et cetera…

Te, które doceniamy, mamy do nich sentyment, chętnie je sadzimy i te, które pomijamy, ignorujemy i których nie zauważamy…

Wszystkie one obchodzą 10. października swoje święto. O kim mowa? O drzewach.

I właśnie z okazji Dniu Drzewa chcieliśmy zaprezentować ciekawy okaz naszego rodzimego gatunku – jodły pospolitej Abies alba.

Znajduje się na terenie leśnictwa Przecław i prezentuje bardzo nietypową formę – ma pień ułożony… POZIOMO! Rosnąca pionowa jodła o wysokości ok. 10 m uległa mocnemu przechyleniu – prawdopodobnie z powodu wiatru. Do tego stopnia, że wierzchołek znalazł się ok. 1m nad ziemią. Na całej długości pnia pojawiły się gałęzie, które rosnąc pionowo do góry z czasem zaczęły wyglądać jak osobne drzewka. Obecnie każde z nich ma już po kilka metrów wysokości.

Drzewo to pokazuje nam wielką wolę życia i siłę, gdyż pomimo dużego uszkodzenia i przechylenia, system korzeniowy wciąż trzyma „całość konstrukcji” na miejscu, a każde „drzewko” pnie się zdrowo do góry.